День: 30 ноября 2020

Տարբեր կարգի գործողություններ պարունակող արտահայտություններ

Դասարանական և տնային առաջադրանքներ

Հաշվի՛ր արտահայտության արժեքը

32406-2235:5=32059

	2	2	3	5	5								3	2	4	0	6
	2	0			4	4	7					—			4	4	7
		2	3										3	2	0	5	9
		2	0
			3	5

30184-7025:5+9683=19096

		7	0	2	5	5							9	6	8	3
		5				1	4	0	5			+	1	4	0	5
		2	0									1	1	0	8	8
		2	0
				2	5
								—	3	0	1	8	4
									1	1	0	8	8
									1	9	0	9	6

42588:7-205 6+960:3=5174

	4	2	5	8	8	7						2	0	5				9	6	0	3
—	4	2				6	0	8	4		x			6			—	9			3	2	0
			5	8							1	2	3	0				0	6
		—	5	6															6
				2	8														0
			—	2	8
					0
			6	0	8	4						4	8	5	4
		—	1	2	3	0					+		3	2	0
			4	8	5	4						5	1	7	4

2539+274 7=4457

		2	7	4						2	5	3	9
	x			7					+	1	9	1	8
	1	9	1	8						4	4	5	7

25300-7000:8+3494= 20931

		7	0	0	0	8					3	4	9	4
	—	6	4			8	7	5		+		8	7	5
			6	0							4	3	6	9
		—	5	6
				4	0
			—	4	0				2	5	3	0	0
					0			—		4	3	6	9
									2	0	9	3	1

4078 7-204:6+777:3= 28770

		4	0	7	8					2	0	4	6				7	7	7	3
	x				7				—	1	8		3	4		—	6			2	5	8
	2	8	5	4	6						2	4					1	7
										—	2	4				—	1	5
												0						2	7
																	—	2	7
																			0
	2	8	5	4	6					2	8	5	1	2
—				3	4				+			2	5	8
	2	8	5	1	2					2	8	7	7	0

Իմ քնդակի դասատուի անունը ընկեր Ալիսա է, ես շատ եմ սիրում քնդակագորտությունը քանի որ մենք այնտեղ հետաքրքիր կերպարներ ենք ստեղծում։ Ես քանդակում պատրաստել եմ տարբեր վզնոցներ։

Ես նաև պատրաստել եմ ափսե ես նրան ներկել եմ դեղին և կապույտ գույներով

«Մի անգամ իմ բարեկամ մի որսորդ մեր հանդի անտառուտ սարերից մի եղնիկ նվեր բերեց երեխաներիս համար»: Այսպես սկսեց ընկերս աշնանային մի երեկո, երբ նստած միասին նրա պատշգամբում, հիացած նայում էինք հեքիաթական վերջալույսով վարվռուն սարերին, որոնց վրա մակաղած հոտերի նման մեղմորեն հանգչում էին ոսկեգեղմ անտառները:
«Այդ մի մատաղ ու խարտյաշ եղնիկ էր, խորունկ, սև ու ջինջ աչքերով, որ ծածկվում էին երկայն, նուրբ թարթիչների տակ:
Կամաց-կամաց մեր վրա սովորեց նա. էլ չէր փախչում, չէր վախենում մեզնից. մանավանդ շա՜տ մտերմացել էր երեխաներիս հետ. նրանց հետ միասին վազվզում էր պարտեզում, նրանց հետ ճաշում էր, նրանց հետ քնում: Մի բան ինձ շատ էր զարմացնում: Եղնիկը թեև այնպես ընտելացել էր մեզ, սովորել էր մեր տանն ու դռանը, բայց մեկ-մեկ մեզնից թաքուն բարձրանում էր այս պատշգամբը և ուշագրավ, լռիկ նայում էր հեռու` անտառներով փաթաթված սարերին. ականջները լարած խորասույզ լսում էր անտառների խուլ ու անդուլ շառաչը, որ երբեմն ուժեղանում էր, երբեմն բարականում` նայելով հովերի թափին: Նայում էր նա այնպե՜ս անթարթ և այնպե՜ս ինքնամոռաց, որ երբ պատահում էր բարձրանում էի պատշգամբը, ինձ բավական միջոց չէր նկատում և երբ հանկարծ ուշքի էր գալիս` նետի պես ծլկվում էր մոտիցս…
Արդյոք գիտե՞ր նա, որ ինքը ղողանջուն անտառների ազատ երեխան է եղել, որ մայրը այնտեղ է կաթ տվել իրեն, որ այնտեղ է իր հայրը եղջյուրները խփել կաղնիներին: Արդյոք, գիտե՞ր, որ այդ խուլ շառաչը անուշ-անուշ օրորել է իրեն առաջին անգամ, և ո՞վ գիտե, գուցե, երազներ է բերել իրեն, սիրուն երազներ…
Խե՜ղճ եղնիկ… Կարոտ` իր սիրած գուրգուրող անտառներից և զանգակ աղբյուրներից, իր խարտյաշ մորից և շնկշնկան հովերի հետ վազող ընկերներից` հիմա տանջվում, տառապում է մեզ մոտ, մտածում էի ես: Եվ այնպես սրտանց ցավակցում էի նրան… Չէ՞ որ նա էլ մեզ պես մտածող և զգայուն հոգի ունի:
Ես շատ էի հարգում նրան, խնդրեմ չծիծաղես վրաս, այո՛, այնքան, որ երբ նա բարձրանում էր պատշգամբը, հեռացնում էի երեխաներիս, և թողնում էինք նրան մենակ իր ապրումների հետ…
Երբ գրկում էի նրան, այդ նազելի էակին, և նայում էի լեռնային աղբյուրների նման վճիտ աչուկների մեջ` տեսնում էի այնտեղ մի թախծալի, երազուն կարոտ…
Մի գիշեր,- մի քամի գիշեր էր,- սարերից անսանձ փչում էր քամին, դուռն ու պատուհանները ծեծում ու ծեծկում: Պարզ լսվում էր, որ այնտեղ, անտառում, դարավոր կաղնիներն ու վայրի ընկուզենիները ճակատում էին հողմի դեմ` աղմկում և գոռում: Եվ քամին բերում էր անընդհատ անտառի այդ լիակուրծք խշշոցն ու մռունչը, ու թվում էր թե` հենց մեր դռան առջև է աղմկահույզ, հողմածեծ անտառը:
Երեխաներս վախից կուչ էին եկել. մինչդեռ եղնիկը դողում էր մի խենթ սարսուռով: Աչքերը կայծակին էին տալիս: Անթարթ, ամբողջովին լսելիք դառած` ականջ էր դնում նա անտառի հուժկու շառաչին, որ խոսում էր նրա հետ մայրենի լեզվով:
Անտառը կանչում է նրան, ընկերների ազատ վազքն է տեսնում նա մթին թավուտների մացառուտ ժայռերն ի վեր,- մտածում էի ես:
Մի փոքր հետո ավելի սաստկացավ քամին` փոթորիկ դառնալու չափ. մեկ էլ աղմուկով բացվեցին լուսամուտի փեղկերը, և մի ուժգին շառաչ միանգամից ներս խուժեց: Եղնիկը հանկարծակի մի ոստումով ցատկեց լուսամուտի գոգը` աչքերը սուզելով շառաչուն խավարի մեջ: Երեխաները առաջարկեցին նրան մի փոքր տուն պատրաստել Անտառում և միասին այնտեղ ապրել եղնիկը շատ ուրախացավ որ հանդիպեց նրա մայրիկին և հայրիկին։