Mr. and Mrs. Smith have one son and one daughter. The son’s name is John. The daughter’s name is Sarah.
The Smiths live in a house. They have a living room. They watch TV in the living room. The father cooks food in the kitchen. They eat in the dining room. The house has two bedrooms. They sleep in the bedrooms. They keep their clothes in the closet. There is one bathroom. They brush their teeth in the bathroom.
The house has a garden. John and Sarah play in the garden. They have a dog. John and Sarah like to play with the dog.
Տանը
Պարոն և Տիկին։ Սմիթը ունեն է մեկ որդի և մեկ դուստր։ Նրա անունը Ջոն է։ Նրա դստեր անուն Սառա է։ Սմիթները ապրում են մի տանը։Այն ունի հյուրասենյակ։ Հյուրասենյակում կա հեռուստացույց։ Նրա հայրիկը պատրաստում է խոհանոց։ Կա մի ճաշասենյակ։ Նրա տանը կա ննջասենյակ։ Նրանք քնում է ննջասենյակում։ Նրանք պահում են նրանց հագուստները պահարանում։ Այնտեղ կա մեկ լոգասենյակ։ Նա լվանում է իր ատամները լոգասենյակում։ Տունը ունի մի բակ։ Ջոնը և Սարահը խաղում են բակում։ Նա ունի շուն։ Ջոն և Սարահը սիրում են խաղակ շան հետ։
«Մի անգամ իմ բարեկամ մի որսորդ մեր հանդի անտառուտ սարերից մի եղնիկ նվեր բերեց երեխաներիս համար»: Այսպես սկսեց ընկերս աշնանային մի երեկո, երբ նստած միասին նրա պատշգամբում, հիացած նայում էինք հեքիաթական վերջալույսով վարվռուն սարերին, որոնց վրա մակաղած հոտերի նման մեղմորեն հանգչում էին ոսկեգեղմ անտառները: «Այդ մի մատաղ ու խարտյաշ եղնիկ էր, խորունկ, սև ու ջինջ աչքերով, որ ծածկվում էին երկայն, նուրբ թարթիչների տակ: Կամաց-կամաց մեր վրա սովորեց նա. էլ չէր փախչում, չէր վախենում մեզնից. մանավանդ շա՜տ մտերմացել էր երեխաներիս հետ. նրանց հետ միասին վազվզում էր պարտեզում, նրանց հետ ճաշում էր, նրանց հետ քնում: Մի բան ինձ շատ էր զարմացնում: Եղնիկը թեև այնպես ընտելացել էր մեզ, սովորել էր մեր տանն ու դռանը, բայց մեկ-մեկ մեզնից թաքուն բարձրանում էր այս պատշգամբը և ուշագրավ, լռիկ նայում էր հեռու` անտառներով փաթաթված սարերին. ականջները լարած խորասույզ լսում էր անտառների խուլ ու անդուլ շառաչը, որ երբեմն ուժեղանում էր, երբեմն բարականում` նայելով հովերի թափին: Նայում էր նա այնպե՜ս անթարթ և այնպե՜ս ինքնամոռաց, որ երբ պատահում էր բարձրանում էի պատշգամբը, ինձ բավական միջոց չէր նկատում և երբ հանկարծ ուշքի էր գալիս` նետի պես ծլկվում էր մոտիցս… Արդյոք գիտե՞ր նա, որ ինքը ղողանջուն անտառների ազատ երեխան է եղել, որ մայրը այնտեղ է կաթ տվել իրեն, որ այնտեղ է իր հայրը եղջյուրները խփել կաղնիներին: Արդյոք, գիտե՞ր, որ այդ խուլ շառաչը անուշ-անուշ օրորել է իրեն առաջին անգամ, և ո՞վ գիտե, գուցե, երազներ է բերել իրեն, սիրուն երազներ… Խե՜ղճ եղնիկ… Կարոտ` իր սիրած գուրգուրող անտառներից և զանգակ աղբյուրներից, իր խարտյաշ մորից և շնկշնկան հովերի հետ վազող ընկերներից` հիմա տանջվում, տառապում է մեզ մոտ, մտածում էի ես: Եվ այնպես սրտանց ցավակցում էի նրան… Չէ՞ որ նա էլ մեզ պես մտածող և զգայուն հոգի ունի: Ես շատ էի հարգում նրան, խնդրեմ չծիծաղես վրաս, այո՛, այնքան, որ երբ նա բարձրանում էր պատշգամբը, հեռացնում էի երեխաներիս, և թողնում էինք նրան մենակ իր ապրումների հետ… Երբ գրկում էի նրան, այդ նազելի էակին, և նայում էի լեռնային աղբյուրների նման վճիտ աչուկների մեջ` տեսնում էի այնտեղ մի թախծալի, երազուն կարոտ… Մի գիշեր,- մի քամի գիշեր էր,- սարերից անսանձ փչում էր քամին, դուռն ու պատուհանները ծեծում ու ծեծկում: Պարզ լսվում էր, որ այնտեղ, անտառում, դարավոր կաղնիներն ու վայրի ընկուզենիները ճակատում էին հողմի դեմ` աղմկում և գոռում: Եվ քամին բերում էր անընդհատ անտառի այդ լիակուրծք խշշոցն ու մռունչը, ու թվում էր թե` հենց մեր դռան առջև է աղմկահույզ, հողմածեծ անտառը: Երեխաներս վախից կուչ էին եկել. մինչդեռ եղնիկը դողում էր մի խենթ սարսուռով: Աչքերը կայծակին էին տալիս: Անթարթ, ամբողջովին լսելիք դառած` ականջ էր դնում նա անտառի հուժկու շառաչին, որ խոսում էր նրա հետ մայրենի լեզվով: Անտառը կանչում է նրան, ընկերների ազատ վազքն է տեսնում նա մթին թավուտների մացառուտ ժայռերն ի վեր,- մտածում էի ես: Մի փոքր հետո ավելի սաստկացավ քամին` փոթորիկ դառնալու չափ. մեկ էլ աղմուկով բացվեցին լուսամուտի փեղկերը, և մի ուժգին շառաչ միանգամից ներս խուժեց: Եղնիկը հանկարծակի մի ոստումով ցատկեց լուսամուտի գոգը` աչքերը սուզելով շառաչուն խավարի մեջ: Ես իսկույն վրա վազեցի բռնելու նրան, սակայն նա մի ակնթարթի մեջ թռավ լուսամուտից պարտեզը և ծածկվեց խավարների մեջ… Դե՛հ, հիմա՛ գնա ու գտիր նրան իր հայրենի անծայր անտառներում…»:
Անծանոթ բառեր
մկաղված-չխարների կեսօրվա հավաքատեղը՝ հանգստի և կթելու համար, մակաղելու տեղ:
հողանջ-ղողանջ, [գոյական] Մետաղյա կամ ապակյա առարկայի թրթռուն ձայն՝ հնչյուն:
վճիտ-Պարզ, մաքուր, հստակ:
թաղծալի-տխուր
սարսուռ- Բուռն հուզմունքից՝ երկյուղից ևն առաջացող մարմնի դող, դողդողանք:
հողմածեծ-Հողմից ծեծված, հողմակոծ
անսանձ- Սանձ չունեցող
շառաչուն-Շառաչող, շառաչյուն արձակող՝ հանող
Աշուն ներկայացնող հատվածը
Այսպես սկսեց ընկերս աշնանային մի երեկո, երբ նստած միասին նրա պատշգամբում, հիացած նայում էինք հեքիաթական վերջալույսով վարվռուն սարերին, որոնց վրա մակաղված հոտերինման մեղմորեն հանգչում էին ոսկեգեղմ անտառները:
Шуши, город в Шушинском районе Республики Арцах, административный центр. До 1923 года, во время правления царской России в Персии, он был политическим и культурным центром полунезависимого Арцаха. До 20 века играла значительную роль в политической, экономической и культурной жизни Арцаха и всего Южного Кавказа. Он был разрушен турками в 1920 году, а армяне были выселены. Во время Арцахской войны 9 мая 1992 года он был освобожден вооруженными силами Армении из частей вновь созданных вооруженных сил Азербайджанской Республики.
Մենք Նոյեմբերի 18-ին ընկեր Ռիմաի հետ որոշեցինք պատռաստել Փախլավա։ Թխվածքի համար մեզ անհրաժեշտ պարագաների համար ես և իմ ընկերները մեր ուսուցչուհու հետ գնացինք գնումների, գնեցինք բոլոր անհրաժեշտ պարագաները։ Դպրոցի խոհանոցում մենք յուրաքանչուրես սկսեցինք մեր աշխատանքը։
«Նուկիմ քաղաքի խելոքները» հեքիաթից դո՛ւրս գրիր և բլոգումդ տեղադրի՛ր այն հատվածները, որտեղ հեքիաթի հերոսները հանելուկներով են խոսում: Մի քանի հանելուկ էլ դո՛ւ հորինիր:
Ժամանակով մի քաղաք է եղել՝ նուկիմ անունով: Անունը կա, բայց տեղը մինչև հիմա հայտնի չէ
Մի ավանի միջով անցնելիս տեսնում են խանութպանին մեկը կրակի բոցի պես մի բան է ծախում:
Դրա տեսքը շատ է հրապուրում Նուկիմ քաղաքի պատգամավորներին:
Էտ ի՞նչ ես ծախում, ախպեր, – հարցնում են նրանք:
Տաքդեղ, – պատասխանում է խանութպանը:
– Էտ ի՞նչ ես ծախում, ախպեր:
Խաղող:
– Էդ ի՞նչ ես ծախում:
Շաքար:
Իմ հրինած հանելուկները
Ո՞վ կարող է գուշակել արտաքինից կարտոֆիլի նման է բայց համը տարբեր է և նրա միջինը կանաչ է
Ո՞վ կարող է գուշակել նա թևեր ունի և գիշերները չի քնում
Ո՞վ կարող է գուշակել նա դեղին է և մեզ լույս է տալիս գիշերը
Շուշի , քաղաք Արցախի ՀանրապետությանՇուշիի շրջանում, որի վարչական կենտրոնն է։ Մինչև 1923 թվականը՝ Պարսկաստանի և Ցարական Ռուսաստանի տիրապետության ժամանակաշրջանում այն եղել է վերջինների կազմում գտնվող կիսանկախ Արցախի քաղաքական-մշակութային կենտրոնը։ Մինչև 20-րդ դարի կարևոր դերակատարություն ինչպես Արցախի, այնպես էլ ամբողջ Հարավային Կովկասի քաղաքական, տնտեսական և մշակութային կյանքում։ 1920 թվականին թուրքերի կողմից ավերվել է և հայաթափվել: Արցախյան պատերազմի ժամանակ՝ 1992 թվականի մայիսի 9-ին հայկական զինված ուժերի կողմից ազատագրվել է նորաստեղծ Ադրբեջանի Հանրապետության զինված ուժերի ստորաբաժանումներից։
There are 5 people living in my family, my mother, my father ․ My older sister, my brother. My mother's name is Arpine, my name is Nrane, my brother's name is Noy, my older sister's name is Nare, my father's name is Vazgen.
Նռանե Մուրադյանի ուսումնական բլոգ 